Imię: Stanisław Nazwisko: Woźniak

Przed 1939 r. pracował jako robotnik w firmie budowlanej rodziny żydowskiej. Tuż przed wybuchem wojny, w 1939 r., zrezygnował z pracy na budowie i został dozorcą w ich domu na Raszyńskiej 3. Kiedy, po zajęciu Warszawy, rodzina (4 osoby) zostali wyrzuceni z mieszkania przez Niemców, w ciągu 15 min., przyjął ich do siebie. W nocy przedostawał się do niezajętego jeszcze mieszkania i wyniósł z niego najcenniejsze przedmioty dla nich. Później, kiedy rodzina była w getcie, odwiedzał ich dostarczając żywność. Kiedy 31.01.1943 r. ich córka, Zofia Breskin, opuściła getto z mężem Michałem i bratem, przyszła do niego. Jednak nie mogła tam zostać, ponieważ była znana, a dozorca sąsiedniego domu wydawał Żydów. Zofia Breskin, jej brat, mąż i kuzyn zawsze mogli liczyć na nocleg i pomoc Woźniaków. Nie brał za to pieniędzy. Dzielił się z nimi jedzeniem.