Janina i jej Mama czasem kupowały sobie bajgla...

Janina i jej Mama czasem kupowały sobie bajgla od ulicznych sprzedawców. Z czasem, jednak, jedzenie na ulicy stało się niemożliwe. Otaczały ich bowiem dziesiątki głodnych oczu, które wystawiały wychudzone ręce, prosząc o pieniądze.
Żebraków było mnóstwo na ulicach. Janina niektórych rozpoznawała. Najpierw stali, dumnie opierając się o ścianę, z rękami w kieszeni - wyglądali jakby zatrzymali się tam tylko na chwilę. Z czasem ich poza się zmieniała. Uwieszali się na rękawach przechodniów, szepcząc prośby do ucha i z góry za to przepraszając. W końcu siadali na chodnikach, z wyrazem otępienia na twarzy. Od tego momentu zmiany zachodziły bardzo szybko - ich ciało albo przypominało szkielet albo niewyobrażalnie puchło i pokrywało się ogromnymi pęcherzami. Potem następowała śmierć i ludzie przechodzili nad tymi kupkami kości, które leżały przykryte gazetami.

W wieku 9 lat Janina David prowadziła w Polsce spokojne życie ze swoją dobrze prosperującą rodziną żydowską. Rok później wszyscy zmagają się z głodem w warszawskim getcie.
W swoich wspomnieniach z dzieciństwa spędzonego podczas wojny, Janina David opisuje walkę rodziny z przeciwnościami losu. Kiedy staje się jasne, że nikt nie przeżyje, 13-letnia dziewczynka opuszcza getto, by zamieszkać z zaprzyjaźnioną rodziną - polską kobietą i urodzonym w Niemczech mężczynzą. Gdy pobyt tam staje się zbyt niebezpieczny Janina zostaje wysłana do klasztoru katolickiego, gdzie żyje w ciągłym strachu przed zostaniem wykrytym.